نویسنده : اسماعیل یوردشاهیان

اميرخان نگاه کرد، تمامي آن جمع کوچک که هر يک در تفکر تنهايي خود غوطه ور بودند و گاه با نگاه مهربان آنها را مي پاييدند. همگي در اين معني و احساس سهم مشترک داشتند. همه چيز براي عشق و خوشبختي آنها بود. آه، چه مي شد که اين مرزبنديها مي شکست و آدمي رهاتر و آزادتر آن گونه که مي خواست و دوست مي داشت، مي توانست تمام عاطفه و احساس خوبي و مهرباني و عشق را براي هميشه بيافريند.