نویسنده : مکسنس فرمین

   ترجمه : احمد سلامت‌راد

درسال ۱۸۸۵، اورلین بیست ساله بود و همچنان به زنبورها می اندیشید. رویایش ساختن چند کندو بود و به دست آوردن عسل. سرانجام او تنها زنبوردار خطه ی لانگ لاد می شد و عسلی که می فروخت بهترین نوع در تمام منطقه ی پرووانس شناخته می شد. 
در لانگ لاد، اسطوخدوس به مثابه ی گنج بود و لئوپولد روشفر  ، پدربزرگ اورلین این را به خوبی دریافته بود، چرا که خود بزرگترین تولیدکننده ی اسطوخودوس در آن ناحیه بود. 
دو مرد در یک خانه ی روستایی قدیمی با پنجره های کرکره ای آبی رنگ زندگی می کردند و دور و برشان را مزارع اسطوخدوس پر کرده بود، جایی که گویی رخوت حشرات را هرگز پایانی نبود. 
لئوپولد، زر را در آبی اسطوخدوس یافته بود، اورلین اما آن را در عسل زرین می دید. کلاویس  صاحب کاباره ی سبز، تنها کافه ی دهکده همیشه می گفت: 
ــ هر کدام از ما رنگ خاص خودش را دارد. 
او رنگ خودش را حین فرو نشاندن درد جانکاه ناشی از اولین حمله ی قلبی اش در جامی از افسنطین سبز تگرگی یافته بود.