نویسنده : قطب‌الدین صادقی

زنی جوان با لباس‌های شندره و سر و روئی آشفته، در شهری سوخته و ویران، دسته‌ای گل می‌بافد و آرام‌آرام زیرلب لالائی می‌خواند. مردی سراپا گل‌اندود چون روحی سرگردان همه جا با اوست. در كنار اوست. پیش روی اوست.