نویسنده : عتیق رحیمی

   ترجمه : مهدی غبرائی

اين زن، اين مرده شور برده كى بود كه گند زد به همه چيز؟ راست راستى زنه بود، يا‏.‏‏.‏‏.‏ داستايوسكى؟ داستايوسكى، آره، خودش بود‏!‏ او با جنايت و مكافاتاش به زمينم زد، ويرانم كرد‏.‏ مانع شد كه پا جاى پاى قهرمانش، راسكولنيكف، بگذارم‏:‏ زن دوم، اين يكى بى گناه، را بكشم؛ پول و جواهراتى را بردارم كه مرا ياد جنايتم بيندازد؛ طعمه پشيمانى خود شوم، در ورطه گناه فرو بروم و در نهايت به اعمال شاقه محكوم شوم‏.‏‏.‏‏.‏‏.‏ ديگر؟ دست كم اين كار بهتر از اين جور احمقانه دويدن به بهانه رقت انگيز قتل است‏.‏ خون روى دست هايم، اما هيچى تو جيب هايم‏.‏ چه جنونى لعنت به داستايوسكى‏!‏