(تاریخچه‌ی تمبک‌نوازی در ایران از اواسط قاجار تا انتهای پهلوی)

نویسنده : محمود رفیعیان

اثر حاضر در سه بخش تنظیم شده است. بخش اول اين كتاب در چهار فصل مجزا به واژه شناسي و بحث لغوي تمبك، شرح شكل ظاهري، تاريخچه ي پيدايش و شيوه ي نوازندگي و نت نويسي تمبك مي پردازد. در بخش دوم و سوم نيز تمبك نوازان، مدرسين و مولفيني كه از اواسط عصر قاجار تا انتهاي عصر پهلوي دوم فعاليت داشته اند، همراه با عكس به اختصار معرفي مي شوند.

گزیده ای از کتاب :

از ميان سازهاي ضربي موسيقي ايران، تمبك (دنبك يا ضرب) كامل ترين سازي است كه تا كنون ساخته شده و آن را از گل پخته و چوب مي ساختند و اكنون نيز مي سازند. ليكن چوبي آن از نظر بها و ارزش فني و آهنگ از انواع ديگر ممتازتر است. معمولا روي ضرب، پوست بره مي كشند و نوع گلي بزرگ آن را كه در زورخانه ها (ورزشگاه ها) به كار برده و مي برند، براي استقامت بيشتر روي آن را پوست گوسفند مي اندازند. نوع چوبي تنبك را كه خوش آهنگ تر است معمولا در مجالس طرب و محافل ذوقي و هنري و كنسرت ها به كار مي برند.