نویسنده : محسن دامادی

 «در افسانه های ایرانی بسیار از جنون عاشق در فراق یار گفته  و او را مجنون نامیده اند. همواره در این داستان ها عاشق از دردش خلاصی نخواهد یافت و هر چه امکان وصال به یار سخت تر شود، شدت عشق افزایش می یابد و جنون عمق بیشتری پیدا می کند.

خردمندان قوم نیز برخلاف دل سوختگان، عشق را بطالت یا گمراهی می دانند که با گذر جوانی امکان خلاصی از آن بیشتر است. همین سابقه است که در رمان ایرانی نیز نقشی ازجنون در عشق نهفته است و عاشق که جبر زماننه محبوبش را از او می رباید سر از دیوانه خانه در می آورد یا قصه هایی تلخ می گوید یا زبان بسته می شود.

در افسانه یک نجیب زاده ایرانی نیز جنون قهرمان نخست ماجراست و حتی رفتار محبوب نیز نه عشوه گرانه و طنازانه که بیشتر مجنونانه است. مانی راوی داستان در تیمارستان دکتری انگلیسی جان می کند. او از خانواده ای سنتی است و والدینش گمان می برند که عشق زن همسایه با او چنین کرده است.

در ادامه اما سطح داستان جای خود را به روایتی دیگر با بیست سال فاصله می دهد عشقی دیگر، جنونی دیگر و این بار نیز دست نیرنگ باز زمانه است که محبوب را می رباید.»