نویسنده : جوجو مویز 

   ترجمه : سونیا سینگ

اولين باري كه دوباره او را ديدم حس كردم كه انگار سيلي خورده‌ام. هزار بار آن جمله را شنيده بودم ولي تا آن موقع معني واقعي‌اش را نفهميده بودم: طول كشيده بود تا ذهنم چيزي را كه چشمانم مي‌ديد، درك كند. بعد يك شوك فيزيكي بدنم را در بر گرفته بود. من انسان خيال‌بافي نيستم. به سخنانم پيچ و تاب نمي‌دهم ولي آن موضوع واقعاً من را تكان داد. اصلاً انتظار نداشتم دوباره او را ببينم. آن هم در محلي مثل آنجا سال‌ها قبل او را در آخرين كشو كمدم دفن كرده بودم. نه فقط جسمش را، بلكه معناي وجود او در زندگي‌ام را هم فراموش كرده بودم. تمام آن ماجراهايي را كه مجبورم كرده بود تحمل كنم. اگر اين سال‌هاي تمام نشدني نگذشته بود هيچ وقت واقعاً نمي‌فهميدم چكار كرده است. اينكه او بهترين و بدترين اتفاق زندگي‌ام بوده است. ولي موضوع فقط شوك ناشي از حضور فيزيكي او نبود. غم هم بود. هميشه در ذهنم او را مثل قبل تصور كرده بودم. ديدن او در اين حال، بين اين جمعيت با آن ظاهر پير و چروكيده باعث مي‌شد مطمئن شوم كه اينجا براي او مناسب نيست. ناراحت بودم كه مي‌ديدم موجودي آن چنان زيبا، خارق‌العاده و جذاب به اين حال و روز در آمده است و...