نویسنده : عطاالله تدین

این کتاب در باب زندگاني مولانا. شاعري كه پس ملاقات شمس تبريزي تحولي شگرف در زندگي اش پديدار گشت و عاشق و شيداي درويشي بزرگ شد. شمسي كه پس از مدتي ناپديد گشت و مولانا به دنبال ناپديد شدن اين آفتاب روانه دمشق شد. او واله و آشفته از اين جدايي بود كه به ناگاه شمس را در وجود خويش احساس كرد، حسي كه گرمي بخش جانش گرديد. آفتاب همان شمس است كه بر زندگي مولانا طلوعي شكوهمند و تاثيري بسزا داشت.

گزیده ای از کتاب :

مولانا سكوت كرد و در سكوت وحشتناك و موحش، به دنبال سخنان و كلامي بود كه در برهوت زندگي مخاطبانش انقلابي ايجاد كند، عظمت وجود به ويژه قدرت روحي شمس او را در زمان متوقف كرده بود تو گويي همه چيز متوقف شده است. چگونه مي توانست به حاسدان بگويد كه شمس ستاره درخشنده اي است كه در پرتو انوارش ابعاد مظلم و تاريك و ناشناخته زندگيش را به وضوح مي بيند.

براي مولانا هيچ خبر و مطلبي مهم تر و ناراحت كننده تر از آن نبود كه اشخاص و بويژه مردم قونيه مقام علمي و عرفاني شمس را به خوبي و شايستگي درك نكنند.