نویسنده : محسن میهن‌دوست

زمین نفس تنگ و کوچک است.
اما برای میرنده ی سخنگو و تخیل پناه، چندان پیش پا دیده نشده است.
نکته آن که، به ویژه در چشمه گان آب و آتش، خاک و باد و...
انگاره های کهن الگو (با نماد و تمثیل، استعاره و ...) غمز و رمز بیشتری نشان داده تاست.
چنانکه از برون و درون همین (بود و نبود) است که آیین و اسطوره، افسانه و حماسه، و جز آن- دامن گستر آن کشتی است که از جمله، با پنداشت و باورهای جدلی آور که ذاتی و زمان و زبان و جغرافیای زمین مادر و آسمان پدر است، هزارتویی را نبض و نفس داده که واژه ی فرهنگ و تمدن را نیز معنا پذیر کرده است.
به دیگر گفت (بیان)، انسان ابزار در گذر از هزاره ها و تبناکی نسبت به زندگی و مرگ، ناممکن را به ممکن، و وجه شناخت داده است.
پژوهش پیش چشم (میدانی و کتابخانه ای) برگی چند از جهان فرهنگ ایرانی است، که در اکنون خود (ماهم) رقمی از آن دیده می شویم.