نویسنده : ديديه ون‌كولارت

   ترجمه : ساناز فلاح‌فرد

ون كولارت اولين رمانش را در سن 22 سالگي منتشر كرد و به خاطر آن برنده جايزه دل دوكا شد، اولين نمايشنامه اش را يك سال پس از آن به رشته تحرير در آورد كه با موفقيتي بزرگ همراه شد. در كنار نوشته هايش  ورزش، اتومبيل هاي قديمي و كشاورزي از علاقه مندي هاي او هستند. پس از نوشتن رمان رفتني ساده به شهرتي بالا دست يافت و از آن پس همواره در آرامش روستا و به دور از هياهوي شهر مي‌نويسد. نوشته هايش بي تكلف و ساده اما به شدت جذاب، خيال انگيز، سرشار از طنزي دوست داشتني و به يادماندني هستند و خواننده را با سطر سطر خود همراه مي‌سازند.

گزیده ای از کتاب :

شانه هايم را بالا مي اندازم. كلمه «مرگ» مرا به گريه نينداخت، به خاطر كلمه ي «معجزه» اين طور شدم. من معجزه ي آن ها را نمي خواهم. چرا مرا از تابلوي ماگريت بيرون آوردند؟ به چه حقي؟ در آن رويا حالم خوب بود. بازگشت به گذشته تجربه چيزي بود كه هيچ وقت از آن لذت نبرده بودم. بيرون از اين تابلو چه چيزي انتظار مرا مي كشد؟ كانديسي كه ديگر مرا دوست ندارد؟ نه ممنون. به محض اين كه اين الكترودها را از من بكنند به تابلو بر مي گردم.