نویسنده : هومان سالکی 

برشی از کتاب :

پیشرفت کردن در نظر من همیشه مساوی با تحقیر شدن و کسالت یک عمر تحقیرشدگی را به دوش کشیدن بود. تا آنجا که به یاد داشتم و بارها در خاطراتم جسته و یافته بودم، همیشه احساس مجبور بودن به نوعی برمن حکومت کرده بود؛ هرگز جسارت اعتراض کردن را در خودم ندیده بودم. همیشه تن به جبر شرایط و اوضاع سپرده بودم و تنها مامن و روزنه‌ی فرارم از شرایط و محیط پیرامون، پناه بردن به خاطرات گذشته‌ام بود. به آن آب و هوا و نسیم پاکی که حالا فرسنگ‌ها و سال‌ها با آن فاصله داشتم.