نویسنده : بزرگمهر ریاحی

برخی از گرايش‌های نوين در فرهنگ نگاری عمومی که در گردآوری و تدوين فرهنگ حاضر مورد توجه بوده به شرح زير است:

پوشش دادن طيف گسترده تری از واژگان عمومی زبان مبدا‌‍؛ از يک سو واژه ها و تعبيرهای رسمی، ادبی، کهنه و مانند آن که در نوشتار کاربرد دارند و از ديگر سو اصطلاحات محاوره ای، عاميانه، محلی و نظاير آن که در گفتار روزانه به کار می روند.
آوردن شمار بيشتری از واژه ها، ترکيب ها و اصطلاح های پر بسامد از بسياری از زمينه های عمومي (هنر، ادبيات، ورزش، …) و شاخه های تخصصی و حرفه ای (علوم، فنون، پيشه ها، …)که در واژکان عمومی کاربرد دارند، به گونه ای که استفاده کنندگان فرهنگ عمومی کمابيش از مراجعه به واژه نامه های تخصصی بی نياز شوند.

مشخص کردن هويت دستوری همه واژه ها و ترکيب ها، و ارائه ساخت های صرفی و نحوی در دنبال سرواژه به واضح ترين روشی که به آسانی قابل شناسايی باشد.
بخش بندی حوزه های معنايی و کاربردی مربوط به هر سرواژه، به گونه ای که دستيابی به معنی و يا معادل مناسب آسان تر شود.
آوردن حجم بيشتری از اطلاعات زمينه ای يا پيرامونی، به شيوه ای که شرايط و نحوه کاربرد واژه يا عبارت در موقعيت ها يا بافت های خاص برای افراد کم آشنا به زبان مبدا قابل تشخيص باشد.
آرايش کليه اطلاعات به شيوه ای هرچه واضح تر، با هدف آسان سازی دستيابی به واژه يا کاربرد مورد جستجو، و همزمان تامين کارآمدی فرهنگ در حجمی که برای نسخه چاپی فرهنگ عمومی مناسب باشد.