به کوشش : محمدامین ریاحی

نویسنده در اثر حاضر قصد دارد با استناد به گفته های فردوسی و نوشته های کهن نزدیک به عصر او پرده از حقایق پیرامون این شخصیت بزرگ ادبی ایران و احیا کننده زبان فارسی بردارد و ابهامات پیرامون او را بزداید. آن چه در این کتاب فراهم آمده ممکن است در مواردی مخالف رای و نظر مخاطب باشد اما تماما بر اساس واقعیت است. “فردوسی” با زبانی ساده و روان درباره جایگاه، ارزش کار، اندیشه و اثر جاودانه حکیم ابوالقاسم فردوسی نگارش شده است.

گزیده ای از کتاب :

حکیم بزرگ وقتی کاخ بلند جاودانی خویش را پی افکند که ایران اسیر استیلای خلافت عربی بغداد بود. ادب رسمی در محافل بالای اجتماع، ادبیات عرب بود. مکاتبات دیوانی و تالیفات علمی بیشتر بدان زبان جریان داشت. او با سرودن کتابی با این حجم و عظمت توانایی های زبان فارسی را برای بیان انواع مطالب نشان داد و پایۀ زبان فارسی را استواری بخشید. و زبان شاهنامه طی هزار سال معیار و پشتوانۀ زبان فارسی قرار گرفت. این که امروز زبان فارسی با تحولات طبیعی هزار ساله هنوز دنبالۀ زبان فردوسی است، و این که هنوز ایرانیان درس نخوانده نیز در برابر چشمان حیرت زدۀ بیگانگان زبان شاهنامه را می فهمند حکایت از معجز طبع و اندیشۀ فردوسی دارد.