نویسنده : اکرم گلشنی

در بخشی از متن کتاب می خوانيد:

پزشکی سنتی يا طب سنتی توسط سازمان بهداشت جهانی چنين تعريف می شود: طب سنتی مجموعه‌ای است از دانسته‌ها، مهارت‌ها و اعمال که بر پايه نظريه‌ها، باورها و تجربه‌های بومی فرهنگ‌های مختلف است، خواه که قابل‌شرح باشد يا نباشد، که در بهداشت و نيز پيشگيری، تشخيص، بهبود و مداوای بيماری های جسمی و ذهنی مورداستفاده قرار می گيرند.طب سنتی در بسياری نقاط جهان وجود دارد که ازجمله مشهورترين انواع آن می توان به طب سنتی چين، گياه‌درمانی و طب اخلاطی (بکار برده شده در طب سنتی ايرانی)، پزشکی جايگزين، شمن‌باوری و آيورودا (بکار برده شده در طب سنتی هندی) می توان اشاره کرد. يکی از شاخصه‌های اصلی درون‌مايه‌هاي شعري شاعران اصطلاحات و معارف علمي گوناگوني است که به گونه‌هاي مختلف در شعر آنان جلوه‌نمايي کرده است. ظهور دانشمندان بزرگي همچون ابن‌سينا، فارابی، ابوريحان بيرونی، زکريای رازی و… تأثير بزرگی در توسعه فرهنگ ايرانی از خود به‌جا گذاشته و به‌تبع آن بسياری از يافته‌های علمی آنان در عرصه ادبيات و حوزه فکری گويندگان فارسی زبان راه‌يافته است. اهميت اين موضوع از جنبه‌های يادشده و همچنين حل بسياری از دشواری های معنای متون شعری کهن انگيزه تدوين کتاب حاضر بوده است.