(همراه با منتخبی از دیوان‌الشعر العربی(1-4))

(از روزگار جاهلی تا سقوط بغداد)

تالیف و تدوین : جبیب‌الله عباسی

در بخشی از اين کتاب می خوانيد:

به عقيده ادونيس، ما سنتی ها و غير سنتی ها معرفت درستی از شعر عربی نداريم. آنچه را عصر نهضت می ناميم بعد از عصر انحطاط که هزار سال و اندی به طول انجاميد، چيزی جز تقليد نمونه‌های سنتی نيست. تنها به شکل بسنده می کند و از روح حقيقی شعر دور است. از اين رو می توان عصر نهضت را دوره‌ی زنده کردن اسلوب‌های زبانی قديم دانست، نه احيای روح زبان عربی، چرا که بيشتر از زاويه‌ی صرف و نحو به زبان نگريسته شده است، نه از زاويه‌ی شعر و ابداع و از اين رو نه شعر عربی و نه روح عربيت در اين دوره فهميده نشد. سنت شعری غنی و بلندمدت قوم عرب، ذائقه‌ی ادبی او را تباه کرده و به تبع نگرشش به شعر را نيز هم. بنابراين در اين منتخب تنها زيبايی، معيار انتخاب بوده و نه محتوای سياسی يا ايدئولوژيک شعر.