«در کجای جهان نیمه‌ی دوم قرن بیستم می‌توان جایگاه مناسبی یافت که از فراز آن بتوان شکسپیر را با نهایت طراوت، ارتباطات و معناهای حیات‌بخشی که برای دوران ما دارد فهمید و مورد تفسیر مجدد قرار داد؟» این را مارتین اسلین در مقدمه کتاب «شکسپیر معاصر ما» می‌نویسد.

شاید خوانندگان انتظار نداشته باشند که در کتابی درباره شکسپیر با چنین پرسشی مواجه شوند. شاید انتظار داشته باشند در چنین کتابی به مباحثی چون زبان شکسپیر، مختصات دوران او، ریشه‌های تاریخی شخصیت‌های شکسپیری، جایگاه شکسپیر در سیر تحول درام غربی و چنین مسایلی پرداخته شود.

اما مارتین اسلین که مقدمه ترجمه انگلیسی کتاب را نوشته به‌درستی چنین پرسشی را مطرح می‌کند. به گفته خود کات مخاطبان این کتاب کسانی هستند که دستکم یکبار در طول زندگی‌شان توسط پلیس از خواب برخیزانده شده باشند.

یان کات معتقد است بر هر اثر دو زمان حاکم است، اولی زمانی که شخصیت‌های نمایش در آن به‌سر می‌برند، دومی زمانی که بر تماشاگران می‌گذرد. معاصر بودن به‌معنای ارتباط این دو زمان است. هرگاه در اجرایی این دو زمان به هم متصل شوند، شکسپیری که معاصر ماست پدیدار می‌شود.

کات در کتاب «شکسپیر معاصر ما» از چنین شکسپیری سخن می‌گوید. از دلهره، ترس، اضطراب و خشونتی که در آثار شکسپیر هست و ما آن را در فضای امروز استنشاق می‌کنیم.

کتاب در دو فصل اصلی و یک پیوست تنظیم شده. فصل نخست به تراژدی‌های شکسپیر می‌پردازد و فصل دوم به کمدی‌ها. کات در این فصل‌ها نسبت‌های نبوغ‌آمیزی میان آثار شکسپیر و آثار ادبی و هنری و شخصیت‌های معاصر تاریخی برقرار می‌کند؛ در پس چهره‌ ریچارد سوم «استالین» را می‌بیند؛ هملت را با پیرهنی سیاه و شلوار جین آبی تصویر می‌کند که به‌جای کتاب «مونتنی» کتابی از «کافکا» یا «آلبر کامو» در دست دارد؛ مکبث را در سیمای «چِن» شخصیت تروریست رمان «سرنوشت بشر» آندره مالرو بازخوانی می‌کند و در «لیرشاه» طنینی از «دست آخر» بکت را می‌بیند.