(در باب طبیعت و مقصود درام)

نویسنده : دیوید ممت 

   ترجمه : ‌‌محمدرضا ترک‌تتاری 

سه کاربرد چاقو، نه نمایشنامه و فیلم‌نامه که از مکتوبات نظری دیوید ممت است. این کتاب در ظاهر دربارۀ نوشتن و خاصه نمایشنامه‌نویسی است، اما می‌توان به نوعی آن را مانیفست هنری ممت به شمار آورد، رساله‌ای درباب چیستی هنر و چرایی و چگونگی نوشتن. حکایات، نقل‌قول‌ها، مثال‌ها و مثل‌های متعدد با چاشنی لحنی آمیخته به طنز و آیرونی به متن غنای ویژه‌ای بخشیده است. و از سوی دیگر ممت با بیانی موجز و صریح دست روی واقعیت‌های چالش برانگیز می‌گذارد و مسائلی را پیش می‌کشد که خواسته یا ناخواسته درگیرمان می‌کند.

یک چاقو داری، با آن نان می‌بُری تا برای کارکردن نیرو داشته باشی؛ با آن ریشت را می‌تراشی تا برای دلبرت جذاب باشی؛ و اگر بفهمی دلبرت با کس دیگری‌ست، آن را در قلب فریب‌کارش فرو می‌کنی.
قاتل برای توجیه به خود می‌گوید، داشتم آن‌همه جان می‌کندم تا بتوانم یک هدیۀ خوب برای او بخرم، با این انگیزه صبح‌ها از خواب بیدار می‌شدم . با همین امید غذا می‌خوردم تا توانایی سرکاررفتن داشته باشم. تراشیدن ریشم هم به همین خاطر بود؛ تا برای او جذاب باشم. و وقتی به من خیانت کرد، با همان چاقو کاری کردم تا مطمئن شوم دیگر عشقش را به هیچ‌کس دیگری نخواهد داد.
به این ترتیب، نمایشنامه‌نویس درون ما از چاقو سود می‌جوید تا هم تجسمِ تغییر باشد و هم شاهدی بر آن، و زیرکانه مقصود چاقو را در طول درام دگرگون می‌کند.