نویسنده : لیسا وینگیت

   ترجمه : شیرین احمدی

می دونی، وقتی بزرگ شدم و پا جای پای بابا سِویر گذاشتم یه چیزی رو یاد گرفتم. زندگی فرقی با سینما نداره. هر صحنه موسیقی مخصوص خودش رو داره، و اون موسیقی برای همون صحنه ساخته شده، به طریقی درش تنیده شده که ما متوجه نمی شیم. فرقی نمیکنه چقدر عاشق ملودی روزهای از دست رفته هستیم یا چقدر ترانه روزهای پیشِ رو را مجسم میکنیم، ما باید با موسیقیِ امروز برقصیم، وگرنه همیشه ناهماهنگ و خارج ریتم خواهیم بود، در چیزی دست و پا خواهیم زد که با لحظه همخوانی ندارد…