نویسنده : کلوئه بنجامین

   ترجمه : زهرا حسین‌تبریزی

این کتاب ماجرای چهار خواهر و برادر را در خود جای داده است که تصمیم دارند پای در خانه زنی مرموز بگذارند که آوازه او به شکلی فراگیر میان مردم پخش شده است اما هیچ کس چیز زیادی از او نمی داند. بچه ها پول توجیبی یک ماهشان را جمع کرده اند و با راهنمایی دنیل راهی خانه زن خانه به دوش شده اند؛ آن طور که دیگران می گویند او توانایی پیش بینی آینده را دارد و حتی می تواند زمان مرگ افراد را هم حدس بزند، این هم می تواند ترسناک باشد و هم به عنوان فرصتی خوب برای بهره گیری از ادامه زندگی. وقتی که بچه ها پایشان به خانه زن باز می شود و چیزهایی را می شنوند، زندگی شان دچار تغییراتی می شود که ناشی از حرف های آن زن است…

آگاه شدن از زمان مرگ چه تاثیری بر سرنوشت آن ها می گذارد، آیا راهی برای تغییر وجود دارد، آیا این پیش بینی درست از آب در می آید؟

گزیده ای از کتاب :

روز عروسی اش، وقتی به مهمان ها نگاه می کرد، و گرتی و واریا را فقط دیده بود، چیزی در قلبش فرو ریخت. اینکه کلارا و میرا هرگز نتوانسته بودند یکدیگر را ملاقات کنند، یکی از بزرگترین پشیمانی های زندگی او بود. میرا به طرز قابل توجهی فعال بود ولی کلارا اصلا آنطور نبود، اما هر دو حس شوخ طبعی و شیطنت داشتند -ولی گاهی اوقات، نه همیشه. دانیل نمی دانست که چقدر خواهرش به او کمک کرده تا در زندگی با میرا رقابت کند، تا بتواند او را به دست بیاورد. در طی مراسم یهودی شکستن شیشه در عروسی زندگی را تصور کرده بود: نادانی ها و غم و اندوهش را، چیزهای بزرگ و کوچکی که از دست داده بود. با تجربیاتی که به دست آورده بود، می خواست با میرا زندگی جدیدی را بسازد. به چشم های روشن و میشی میرا نگاه کرده بود که زیر لایه ای از اشک پنهان شده بود و با دیدنش، روحش احساس آرامش می کرد، مثل حس آبتنی در حمام آب گرم بود. آن حس آنقدر برایش آرامش داشت، که محو تماشایش شده بود. وجودش پر از آرامش شده بود و نگاه کردن به او باعث شده بود که غم و ناراحتی اش را به ناخودآگاهش برگرداند.

بعد از عروسی، وقتی میرا را در کنارش روی تخت دیده بود -دانیل حس کرده بود که بدنش می لرزد و شروع به دعا کردن و نماز خواندن کرده بود. کلمات به طور طبیعی به زبانش آمده بودند. (متاسفانه شباهت عجیبی با آن زمان داشت، که دانیل می دانست- که اگر به میرا آن را بگوید، میرا وحشت می کرد- و با این حال هنوز به نظر می رسید که معنی آن کلمات را بهتر از وقتی که کودک بود، درک می کند.) با خودش فکر کرد. لطفا، خدایا. آه خدای من، میشه که این حس همیشگی باشه.