«تاريخ تئاتر جهان» نوشته اسكار براكت يكى از مهم ترين كتاب هايى است كه در سال هاى اخير منتشر شده است. اين كتاب كه در اصل براى دانشجويان نمايش نوشته شده، اين خصوصيت را نيز دارد كه براى عموم نيز قابل فهم باشد، چرا كه از كتاب درسى بودن تنها نظم كلاسيك آن را دارد و متن روايى و داستان وار كتاب، آن را براى همگان جذاب مى سازد.

• پيدايش تئاتر
جلد اول كتاب به نه فصل تقسيم شده است. بعد مقدمه تقريباً مفصل و خواندنى آزادى ور در ابتداى كتاب كه درباره نويسنده، محتواى كتاب و ادامه دهنده و زاييده يونانى ها به شمار آورد، زيرا ويژگى هاى خود آنها موجب گرديد كه بسيارى از اساليب يونانى صرف را نپذيرند. اگرچه تئاتر رومن در ابتدا چندان خلاقانه نبود، اما به زودى داراى خصوصيات منحصر به فردى شد. اما در نهايت با گرايش به ابتذال از مسير خود منحرف شد و سقوط كرد. فصل سوم را مى توان ظهور، شكوفايى و سقوط نمايش در يونان دانست.
در فصل چهارم به نمايش در سده پنجم بعد از ميلاد مسيح پرداخته شده است. نمايش در اين دوره با برخوردى دوگانه همراه است. نويسنده در فصل پنجم به تئاتر دوره رنسانس مى پردازد. او شكوفايى تئاتر را در اين دوره بيشتر به رونق اقتصادى و رواج شهرنشينى مربوط مى داند. نمايش در اين دوره براى اولين بار به خارج از كليسا مى آيد و شخصى به نام كارگردان مطرح مى شود، هر چند كه كارگردان در تمام نقاط اروپا وظيفه مشخصى را عهده دار نيست.
در فصل ششم نويسنده سراغ كشورى مى رود كه بيشترين سهم را در فرايند رنسانس داشته است. فرهنگ در اين دوره به سمت اومانيسم (انسان گرايى) سوق پيدا كرد: جايى كه در رنسانس كشور ايتاليا در آن قرار داشت. در اين دوره بسيار به كلاسيك ها توجه كردند و به همين دليل نمايشنامه نويسان شاخصى از رنسانس ايتاليا به جا نماندند. اما كارهاى فنى از جمله نورپردازى و افكت، گرايش به كارگردانى نمايش، كمديا دلارته، نمايش ايتاليا را در دوره رنسانس داراى اهميت مى كند.
تئاتر انگليس در قرون وسطى تا سال ۱۶۴۲ بخش بعدى كتاب را به خود اختصاص مى دهد. در اين سال ها نابغه نمايشنامه نويسى جهان در انگليس به دنيا آمد و بهترين آثار نمايشى جهان را نوشت: «ممكن نيست در چند سطر حق مطلب را درباره شكسپير بيان كرد، زيرا هيچ درام نويسى به اندازه شكسپير بررسى و تحسين نشده است.» اما اين دوره پربار نمايشنامه نويس هاى مطرح ديگرى از جمله كريستوفر مارلو، بن جانسن، جان مارستن، جان وبستر و... نيز مى نوشتند و مطرح بودند. در اين دوره بود كه براى تئاتر قوانين دولتى خاصى وضع شد و گروه هاى نمايشى شكل گرفت. در اين دوره نمايش هايى به صورت خصوصى و نمايش هايى براى عموم اجرا مى شد كه ناگفته پيداست كه مخاطبان نمايش هاى خصوصى، اشراف و شاهزادگان بودند. پيدايش لوازم فنى از ديگر دستاوردهاى اين دوره بود.
در فصل هشتم براكت به نمايش در اسپانيا تا سال ۱۷۰۰ مى پردازد. اين دوره به خصوص براى خوانندگان ايرانى بسيار جذاب خواهد بود، چرا كه ما شناخت چندانى از نمايش در اسپانيا نداريم. شايد فقط در اين ميان تنها اندكى با «لوپه دوگا» آشنا باشيم. علاقه مندان را به اين فصل ارجاع مى دهم. تئاتر فرانسه در سال هاى ۱۵۰۰ تا ۱۷۰۰ مبحث آخرين فصل جلد اول است. در اين دوره فرانسه نيز بسان ديگر كشورهاى اروپايى از جمله ايتاليا به تئاتر كلاسيك توجه بسيار پيدا كرد. شايد به همين دليل باشد كه ظهور اولين درام نويس جدى فرانسوى تا آخر قرن پانزدهم به تاخير مى افتد. حدود سال ۱۵۹۷ اولين درام نويس حرفه اى فرانسه به نام آلكساندر هاردى به صحنه هاى بى جان نمايش فرانسه جانى تازه بخشيد. شايد به غير از كرنى هيچ نمايشنامه نويس مشهورى در اين سال ها مطرح نشده باشد. اما پيدايش مسائلى مثل «سازمان شركت هاى بازيگرى در فرانسه» كه به صورت سهامى اداره مى شدند نقش مهمى در همه گير شدن و اقتصاد تئاتر داشت. تئاتر اين دوره فرانسه پايه گذار چيزى بود كه بعدها به ثمر نشست و همين سبب مى شود با دقت بيشترى به آن نگاه كنيم.