نویسنده در این نوشته‌ها لحن و بیان خاصی را برگزیده و سعی داشته تا ظریف‌ترین نقطه‌نظرهای امین‌پور را در مواجهه با عادی‌ترین موضوعات اجتماعی و انسانی بیان کند.

حیدری در این کتاب با نگاهی فانتزی از تجربه‌ آشنایی‌اش با قیصر در ماهنامه‌ سروش نوجوان می‌نویسد، و آنچه می‌گوید برای خواننده تازه است و جالب:

«دوتا قاب عکس خریده‌ام که جان می‌دهد برای دو جمله‌ قصار. چه کسی هم بهتر از قیصر که دارد برای خودش کتابِ «ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد» فروغ را ورق می‌زند؟

آستین‌ها را بالا می‌زنم و موی دماغش می‌شوم:

- ملک‌الشعرا؟

دو متر می‌پرد هوا.

- بله؟!

- هیچی، بابا! با ملک‌الشعرای بهار بودم!

با بی‌خیالی، قسمتی از آن کتاب را بلندبلند، با صدای خوش‌اش زمزمه می‌کند: مرا تبار خونی گل‌ها به زیستن متعهد کرده است...تبار خونی گل‌ها می‌دانید؟»