نگرش شاعران و نویسندگان کهن ما به انسان و جهان عمدتاً نگرشی الاهی بوده است؛ از نگاه آنها تنها در سایة خداست که انسان پدیدار می‌شود و معنا می‌یابد. اما مرکز ثقل ادبیات معاصر خودِ انسان و مسائل آنی و عینیِ اوست. «شهر خدا» به جهان آسمانی یا آرمانی ادبیات کهن و «شهر انسان» به دنیای ادبیات معاصر اشاره دارد.