این کتاب سعی کرده نیما و تفکر نیمایی را در دل یادداشت ها،نامه ها،خاطرات و نوشته های منتور و غیر منثور او بشناساند.نیمایی که در نامه هایش به لادبن از خودش و دغدغه های اجتماعی و ادبی اش می گوید،نیمایی که در حرف های همسایه با ساختن شخصیتی خیالی با او به گفتگو می نشیند ،در ارزش احساسات به هنر و شعر می پردازد و نیمایی که به سبک نویسندگان روز دنیا با اتکا به فردیت خود به نوشتن یادداشت های روزانه می پردازد.

هر چند که نیما در کتابی مستقل و به تفصیل از نظریات شعر خود حرف نزده اما می توان هنگام خوانش شعر او و لا به لای نوشته ها و نامه هایش به در ک و ذهنیت ادبی اجتماعی او در زمان خودش پی برد؛نیما که محصول ادبی مشروطیت بود از همان ابتدا در منظومهء افسانه با تسلط به شعر قدیم به نقد آن می پردازد و از ذهنیت گرایی محض حافظ انتقاد می کند تا بنیان شعر خود را بر ویرانه های شعر قدیمی که خواه نا خواه جوابگوی تفکر امروز نیست بنا نهد.بر همین اساس شعر نیمایی به شیوهء تفکر انسان امروز هر مصرع یا هر بند به تنهایی شکل گرفته و در مجموعهء بندهای دیگر قرار می گیرد. در شعر نیمایی تساوی مصرع ها در کل شعر ضروری نیست و نیما طول مصرع ها را با طول فکر و احساس خودش و اندازه کلامی که برای بیان لازم است هماهنگ می کرد.اما این نوع شعر نو که به شعر نیمایی خوانده می شود اسلاف گوناگون دارد و شاعران بعد از او از وزن عروضی نیز استفاده کردند یعنی شعری که وزن دارد و موسیقی در آن جاری است مثلا شاملو به عنوان مهمترین شاعر بعد از نیما تنها حدود چهل و نه شعر نیمایی در کل مجموعه اش دارد و بیشتر شعرهایش عروضی و سپید است یا سپهری که شعرش مفاهیم متفاوتی با شعر شاملو دارد یا احمدرضا احمدی که اشعارش ریشه در شعر نیمایی ندارد بلکه تنها بر آن سوار است.