«سی قصه از شاهنامه» در بر دارنده سی و پنج مقاله درباره موضوعات مختلف مرتبط با شاهنامه فردوسی است. از جمله این مقالات، می‌توان به مقاله‌های زبان دری، مهرگان، جشن ایزد مهر، اختر کاویان، زال و رودابه، «سیمرغ، عنقا، سی مرغ»، تمثیل صوفیان و عرصه سیمرغ، رخش رخشنده، نخسین جلوه‌های جهان‌پهلوانی رستم، کاووس و ارمغان هاماوران، پرواز کی‌کاووس و نمرود، «دیو سیاه، دیو سفید و هنرهای ایشان»، فرجام کار کیخسرو، قصه اسکندر و دارا، اردشیر و هیولا، «پدید آمدن شطرنج – داستان گو و طلحند»، مهبود و زروان، حشمت پرویز و عشق شیرین، بهرام در هند، و یازده رخ اشاره کرد.

روش کار دکتر محجوب در این کتاب بدین گونه بوده: او کمر به توضیح و تبیین آن مضامین و موضوعاتی بسته که بنا به تجربه‌های خود، می‌پنداشته آشنایی با آنها برای خواننده به‌منظور برقراری ارتباط بهتر او با شاهنامه ضروری است.  نمونه ای از اجرای این روش نویسنده را در این جا ذکر می‌کنیم.
 

محجوب در این بخش، با توجه به آنچه درباره داستان اردشیر ساسانی در شاهنامه آمده، به تاریخ‌های معروف قدیم چون طبری و ثعالبی اشاره می‌کند و با تاکید بر مطابقت روایت فردوسی با این دو، یادآوری می‌کند که تقسیم قطعی و بی‌انعطاف شاهنامه به بخش‌های حماسی و تاریخی، بخش‌بندی درستی نیست؛ چه، داستان‌های این بخش‌ها تا حدود زیادی به عناصری از گونه مقابل آمیخته‌اند.

وی در ادامه، به کتاب معروف کارنامه اردشیر بابکان اشاره دارد و با عطف توجه به داستان کرم هفتواد – از جمله داستان‌های کارنامه اردشیر بابکان – که آن را «بسیار زیبا» توصیف می‌کند، داستان کرم هفتواد و جنس بهره‌گیری فردوسی از این داستان را به بررسی می‌نشیند.

به نوشته محجوب، اگرچه فردوسی این داستان را با رعایت امانت به نظم درآورده، اما در ریشه‌شناسی واژه «کرمان» – که داستان در آن‌ شهر رخ می‌دهد – راه درستی نرفته و ریشه‌شناسی او را در این جا، باید ریشه‌شناسی‌ای عوامانه دانست. چه، فردوسی «کرمان» را به معنای محل زندگی کرم می‌گیرد....