امين‌پور در كتاب «شعر و كودكي» می‌كوشد چشم‌انداز تازه‌اي به روي شعر بگشايد. او هرچند در همان صفحات نخست يادآوري كرده كه دست يافتن به «روح سركش و وحشي شعر» كاري است ناشدني اما با اين همه می‌كوشد تا با كمك دانش روان‌شناسي راهي تازه به دنياي شعر و تجربة شاعري بگشايد. او فرصتي را فراهم می‌آورد تا مخاطب شوقمند شناختن شعر، آن را در آينة يادهاي كودكي بنگرد. در اين نوشتار از چشم‌اندازي كه امين‌پور در برابر ديدگانمان مي‌گشايد، به شعرِ خودِ او می‌نگريم. اين شايد فرصتي استثنايي باشد، قرائت شعري بر پاية نظريه‌اي كه خود شاعر پرورده است، تا ببينيم شعرهاي او چگونه با كودكي‌اش پيوند می‌خورد.
امين‌پور ارتباط شعر با تخيلات، تفكرات و خاطرات كودكي را تنها در سطح برداشتي شاعرانه طرح نمی‌كند، بل به شيوه‌اي كاملاً علمی ‌در اين پيوند دقت می‌كند. او به سراغ ژان پياژه شناخت‌شناس نام‌دار سوئيسي می‌رود كه مراحل تكوين و تكامل نظام گسترده و پيچيدة شناخت كودك را به دقت و تفصيل تبيين كرده است و در اين ميدان به راستي كسي را با او نمي‌توان سنجيد.