نویسنده : م.بهارلویی

رمان پیش رو روایت گر داستان زندگی دختری به نام پری است، کسی که گذشته ای دشوار داشته، آن چنان دشوار که او را بیمار کرده و هربار یادآوری اش دختر را از حال می برد. پری از حافظه ای قوی برخوردار است و حتی گاهی چیزهایی را به خاطر می آورد که در نبود او اتفاق افتاده اند! او پدر و مادرش را در کودکی از دست داده، پدری که وقتی دختر کوچکش تنها 5 سال داشته، همسر و فرزندانش را رها کرده و به سراغ زنی دیگر رفته است؛ در حالی که پول پدر خانواده از پارو بالا می رفته، فرزندانش در فقر و رنج به سر می بردند تا اینکه مرگ پدر و بعد از او مادرشان ضربه ای سنگین تر به آن ها وارد می کند.

گزیده ای از کتاب :

بچه که بودم دوست داشتم مثل آب باشم، همیشه جاری. هرجا می رم با خودم سرسبزی و طراوت ببرم. آب الگوی زندگی من بود؛ آبی که سرشار از پاکی و طراوته، زلاله، اون قدر زلال که آینه دختر روستایی می شه وقتی پشت گوشش گل زده. بچه ها موجودات عجیب اما دوست داشتنی هستند. دنبال مادیات نیستند، اگه صد تا گوشواره طلا هم داشته باشند باز اون دو تا گیلاس به هم چسبیده ای که به گوش می زنند به تمام طلاهای دنیا می ارزه. بچه ها مثل آب هستند سرشار از شادی، اما اگر جلوی حرکت این آب سد بشه، اگه اتفاقات دست به دست هم بدن که جلوی حرکت رو بگیرند اون آب تبدیل به مرداب می شه که دیگران حتی نمی تونند تحملش کنند.

به نیمرخش نگاه کردم. ادامه داد: شما خودتون رو نهر کوچک تنهایی می بینید که از همه دور افتاده، تنها، خیلی تنها، اما خبر ندارید که نهرهای کوچک تنهای دیگه هم پا به پای شما در حرکتند و در آخر همه به دریا می رسید؛ شما یک نهرید. امین یه نهر دیگه؛ مگه امین تنها نیست؟ مگه همه افراد خانواده تون تنها نیستند؟ اما همه تون دریا رو می سازید. یه دریای بزرگ به اسم خانواده که می تونید با دیگران بهش بپیوندید و از تنهایی در بیاین. اما مرداب بودن سخته، می دونی که تا آخرش تنها هستی تا وقتی خشک بشی.