کتاب حاضر با عنوان طلیعه‌ی تجدد در شعر فارسی، تالیف " احمد کریمی حکاک" و ترجمه‌ی "مسعود جعفری" است که به تحلیل شعر معاصر ایران و تحول آن می‌پردازد.

 «کتاب درباره شکل‌گیری نوگرایی در شعر فارسی در اواخر دوره‌ی قاجار و مشروطه است. پیش‌تر کتاب‌هایی درباره این دوران نوشته شده که از جمله آن‌ها می‌توان به دو کتاب "از صبا تا نیما" یحیی آرین‌پور و "ادوار شعر فارسی" محمدرضا شفیعی کدکنی اشاره کرد.
اما این کتاب نخستین اثری است که براساس یک نظریه مشخص به چنین موضوعی پرداخته است. آن نظریه، نظریه دو تن از منتقدان به نام‌های "باختین" و "لوتمان" است که به این موضوع پرداخته‌اند و نظریه ویژه‌ای دارند.

 این کتاب تاریخ‌نگاری صرف نیست، ابتدا تئوری‌ها توضیح داده شده و سپس این نظریه‌ها با نمونه‌هایی در شعر فارسی تطبیق داده شده‌اند. در این کتاب سهم شاعران در نو شدن شعر فارسی از آغاز دوره قاجار و در شعر شاعری چون "قاآنی" تا "مهدی اخوان‌ثالث" بررسی شده است.
در این کتاب از تمامی شاعران نام برده نشده و تنها به شاعرانی اشاره شده که در نو شدن شعر فارسی نقش داشته‌اند و هم‌چنین به توضیح زمینه‌های اجتماعی و تاثیر تحولات اجتماعی در نو شدن شعر فارسی پرداخته‌اند.»