«رساله حاضر بناست به بهانه قرائت بوف كور كه اولين رمان فارسي است، به حوزه نظريه ادبي سرك بكشد؛ حوزه اي ناسازگون و در ايران بدنام. چرا كه هم اينك خيل عظيمي از نويسندگان آن را متهم مي كنند كه جلوي خلاقيت ادبي را گرفته است و جوانان امروزي به دليل خواندن مقالاتي از او درباره پساساختارگرايي و پسامدرن خلاقيت را تعطيل كرده، بنا به دستورات تجويزي نظريات ادبي به شعر سراييدن و داستان نوشتن مي پردازند. گفته هايي از اين دست نشانه ترس جامعه ادبي ما از نظريه است. ليكن هركسي كه در ايران به نوعي مشغول نوشتن و خواندن باشد پس از مدتي به اين موضوع پي مي برد كه اوضاع خراب است.»