مردی در محله‌ی پیگال پاریس در اتاق یک مسافرخانه چشم باز می‌کند و متوجه می‌شود حافظه‌اش را از دست داده است. طبعاً او تلاش می‌کند این خلأ را با ماجراهایی که خیال می‌کند در زندگی‌اش اتفاق افتاده، پر کند. ما تا آخرین لحظه نمی‌دانیم چه اتفاقی واقعاً در زندگی او افتاده و چه وقایعی را تخیل کرده است. راوی داستان یک وکیل دعاوی است به نام «بنی‌عالمی». او از بی‌تصمیمی و سرگردانی رنج می‌برد.

بی‌تصمیمی بنی‌عالمی اتفاقی است که برای هر ذهن فاجعه‌زده و آسیب‌دیده‌ای می‌تواند روی دهد. آیا می‌توانیم هر اثری را که در خارج از جغرافیای ایران شکل می‌گیرد، ادبیات مهاجرت بنامیم؟ نمی‌دانم. در ایران ساختارهایی وجود دارد مثل خانواده، دوستان و همکاران که از فرد در شرایط بحرانی حفاظت می‌کند. بنی‌عالمی یک مهاجر نیست؛ او یک مسافر است؛ اما داستان در خط سفر اتفاق نمی‌افتد؛ بلکه سفر بنی‌عالمی ناتمام می‌ماند، مثل یک زندگی که ناگهان در اثر حادثه‌ای به پایان برسد. حادثه‌ای که در زندگی بنی‌عالمی اتفاق افتاده، یک امر عاطفی و کاملاً شخصی است. از این نظر، وضع او با شخصیت‌های آسیب‌دیده‌ای که در داستان‌های غربت سراغ داریم، اندکی تفاوت دارد. او به فرانسه نیامده که در پاریس بماند. او پی گم‌گشته‌ای است و وقتی که به پاریس می‌رسد، در موقعیتی بحرانی قرار می‌گیرد.