نویسنده : نسترن مکارمی

بخشی از این کتاب : 

«آن بالا کسی هست که شیرفلکۀ زندگی را در دست دارد، گاهی می­ بخشد، گاهی پس می ­دهد، گاهی زندگی می­ دهد و گاهی می ­میراند.»

«توتال» تازه ­ترین اثر داستان ­نویس معاصر ایرانی، «نسترن مکاری» است. رمانی که در جنوب می­ گذرد جنوبی که با «نفت» هویتش درهم آمیخته است.

«توتال» داستان سفری است در بطن جغرافیا، یکی جغرافیایی مکانی و دیگری جغرافیای انسانی که به مرور زندگی مادی و انسانی توأمان می ­پردازد.

«برگی از میان تودۀ برگ ­ها برداشت و بو کرد. عجیب بود که برگ­ ها بعد از آن مسیر طولانی که با کشتی و قطار طی شده بود و بعد از یکی دو ماهی که آن­ها در کانکس به سر برده بودند و در جستجوی نفت بیابان را رصد کرده بودند، همچنان تروتازه باقی مانده بودند و حتی ذره­ای هم خشک نشده بودند.»

جدا از مضمونی که داستان سفروار طی می­ کند، گوشه ­چشمی هم به اسطوره­ ها دارد و تاریخی به ظاهر گذشته را در پوسته زندگی امروزی روایت می­ کند. داستانی که بر پایۀ حقایقی تاریخی بنا شده است و با تکیه بر داستان­ پردازی است که جان می­گیرد و تلاقی نگاه به اسطوره (مایع سیاه قدسی) در آن دستاویزی برای به جریان درآوردن نفت (مایع جریان­ساز مادی) و گذر از باورها دارد.

«زن رفته بود و زندگی تازه­ ای برای خودش شروع کرده بود و او مانده بود با مایع مقدسی که داشت با سیاهی ­اش جای خالی همه­ چیز را برای او پر می­ کرد.»

«توتال» همان­طور که از پیچیدگی­ های عالم ماده سخن می­ گوید به واکاوی ضمیر آدمی نیز می ­پردازد:

«زندگی بساطی پیچیده نیست؛ این­طور می ­گویند. ولی من تمام پیچیدگی­ اش را زیسته ­ام.»