اغلب مي توان يك « توافق محترمانه» بين بيمار و روانكاو را مشاهده كرد،... هر دو از بهبوديهاي جزئي راضي بوده و نا آگاهانه از يكديگر سپاسگزارند، زيرا «تباني» پنهان و نا آگاه را آشكار نمي سازند.

روانكاوي در اصل يك تئوري راديكال، نافذ و رهائي بخش بود. اما بتدريج اين خصوصيت ها را از دست داد و از جنبش باز ايستاد و نتوانست تئوري خود را در پاسخ به موقع تغيير يافته ي انسان پس از جنگ جهاني اول توسعه و تكامل بخشد، بلكه بر عكس به سازشگري و جستجو براي جلب احترام و منزلت روي آورد.

تئوري ضمير ناآگاه يكي از گامهاي قاطعي بود كه در شناخت ما از انسان و توانائي تميز ظواهر از واقعيات در رفتارآدمي برداشته شد. اين تئوري بعد تازه اي در صداقت پديد آورد و بنياد نويني را براي تفكر انتقادي بنا نهاد. قبل از فرويد آگاهي به نيات آگاهانه ي انسان بمنظور قضاوت در صداقت او كافي بود، ولي پس از وي اين اطلاع نه تنها كافي نبود بلكه جزئي و ناچيز هم بود. واقعيت در پشت ضمير نا آگاه كمين كرده بود، اين واقعيت همان نيات اصيل شخص بود.

                                                                                                                         قسمت هایی از کتاب