نویسنده : هدی ضیاغم

از دیرباز رخدادهای درون مسابقات، نگرانی های زیادی به دنبال داشته است و تنها عامل بازدارنده این نگرانی ها، حضور داور در محل مسابقه است. داوران خوب میدانند که حرفه آنها حاوی نکات و مسائل ریز و درشت و پیدا و پنهان فراوانی است که با هرگونه سطحی نگری و سطحی کاری ناسازگار است و بر این اساس جهت تبدیل شدن به یک داور خوب علاوه بر استعدادهای فردی و فضای رشد و دانش ویژه داوری، نیاز به ساماندهی فکری و تقویت بنیه های اعلمی و شخصیتی نیز می باشد. داوران بعد از مربیان و بازیکنان، رکن سوم مسابقات ورزشی را تشکیل میدهند و بر این اساس یکی از دشوارترین وظائف ورزشی را بر عهده دارند و دارای قدرتی تام هستند تا قوانین بازی را به اجرا در آورده و رفتار همسانی را نسبت به شرکت کنندگان از خود نشان دهند. بنابراین تا هنگامی که فکر، شخصیت و بعد قضاوت رشد موزون و همه جانبه نداشته باشد، نه اینکه داور خوب تربیت نمی شود بلکه استعدادهای بالقوه نیز مسیر درستی را نمی یابند و در وادی سرگردانی و بیراهه تضییع می شوند.داور مستعد و علاقه مند و پرتلاش در خصوص فهمیدن محاسن و معایب خود و کسب دانش های جدید تلاش مستمر دارد و هیچ گاه متوقف نمی شود.