رمان حق السکوت نوشته ريموند چندلر، آخرين رمان اين پليسي نويس بزرگ امريکايي است. کساني که با فضاي داستان هاي اين نويسنده و دغدغه ها و حرکت هاي کارآگاه مشهورش «فليپ مارلو» آشنا هستند، به خوبي مي دانند که اين کليت ها چندلر را به يکي از جريان هاي مهم ادبيات پليسي در قرن بيستم تبديل کرده است.

اين رمان که ظاهراً سال هاي پاياني عمر اين نويسنده نوشته شده است، ماجراي جذاب و پرهيجاني است که باز هم کارآگاه پرآوازه چندلر يعني فليپ مارلو در مرکز آن قرار دارد. مارلو که از قضا در اين رمان، خسته و کمي کسل به نظر مي رسد، براي تعقيب يک زن ناشناس استخدام مي شود و در جريان همين تعقيب است که مي فهمد با پرونده و آدم هاي پيچيده يي روبه رو است. او که در تمام ماجراها و قصه هاي کارآگاهي اش و اصولي پراتفاق را آشکار مي کند، اين بار هم با انواع زد و خوردها، آدم هاي چهره پوشيده گنددماغ، شليک ها و جنازه هاي راستين و دروغين روبه رو مي شود که او را به واکنش وادار مي کنند. در واقع چندلر در اين رمان مارلو را تنهاتر و خسته تر از هميشه تصوير مي کند و شايد به همين خاطر باشد که در اين رمان ما با فليپ مارلوي خونسردي روبه رو مي شويم که از يک سو بايد پرونده اش را به سرانجام برساند و از سوي ديگر از نظر فردي و ذهني بسيار تنها و متزلزل نشان مي دهد.