نویسنده :  فرهاد پیربال

   ترجمه : آکو حسین‌پور

سیروان صداش نمیاد؛ حواستون هست؟!
هیوا شاید دراز کشیده باشه و فکر بکنه.
سیروان نه. راستی، دیوونه‌ها فکرم می‌کنن؟
[هیچ‌کس جوابش را نمی‌دهد، مدتی سکوت.]
سیروان [رو به بهرام] بهرام، مگه دهنت قفل شده تو؟ دِ یه حرفی بزن!
بهرام نمی‌دونم چرا. نمی‌دونم چرا‌ ما نمی‌تونیم هر کدوممون برای خودمون زندگی کنیم.
هیوا چونکه همه‌چی رو از دست داده.هیچ‌ چیزی رو قبول نمی‌کنه.
بهرام چطور؟
هیوا ادامه نده. راه دیگه‌ای نداریم. بهتره از بین بره. از این زندگیِ سگیِ الآنش خلاص می‌شه.
بهرام دقت کردم تو هم مدت زیادیه وق‌وق می‌کنی؟ منتظر باش چند روز دیگه تو هم عقلت رو از دست بدی.
هیوا من تازه کانفورمیست شدم. [دود سیگارش را توی هوا فوت می‌کند.]
سیروان [به بهرام نگاه می‌کند] من تو این مسئله باهات موافقم؛ ما اگه می‌تونستیم به همدیگه فکر نکنیم، شاید زندگیمون یه‌کم آروم‌تر می‌شد. 
[مدتی سکوت]
بهرام [بطری خالی در دست، غمگین، ناآرام، گاهگاهی پایش را به پایۀ صندلی می‌زند] من واقعاً به یه سفر طولانی احتیاج دارم.
هیوا منم بهتره از این زن نازام جدا بشم و بعدشم خودم رو بکشم.
بهرام [صدای کوبیدنِ ملایمِ بطریِ خالی به میز.، تق...تق...تق] زندگی ما رو فراموش کرده.