نویسنده : قاسم آهنین‌جان

قرار بود هیچ ننویسم و حتّی هیچ کتابی نخوانم بعد از مرگ «بیژن»، با خود چنین قراری داشتم. اما او خود به خوابم آمد، دو بار. و قرار مرا شکست، و امروز اگر می‌نویسم اینها را، نیاز روح من است. پس «بِعونَک یا لطیف» و می‌گویم از دوستی‌ها و لحظات که رفتند و اثرات خود گذاشتند بر من، و امید که به کار آیند شخصی دیگر را. قبول خاطر افتند و حوالت قلبی دهند.

این مجال و فرصت را هرگز قصد تاریخ نگاری و مستند نگاری نبوده، بیشتر، روایت هستند از خاطری پیش از این‌که بمیرد، همین و بس. و دیگر یا علی مدد.