|
نام محصول: اپیکور
غیرفعال
توضیحات محصول
نویسنده : اپیكور
ترجمه : علی عبداللهی
اپیکور یا ابیقور (با تلفظ عربی) در سال ۳۴۱ ق. م در جزیره ساموس به دنیا آمد. در شهر تئوس نزد نوزیفانوس شاگردی کرد و حکمت دمکریتس را آموخت. اپیکور پس از چند که به کار تعلیم در میتیلن و لامپساک اشتغال ورزید، به سال ۳۰۶ به آتن آمد و مکتب خود را که «مکتب/مدرسه باغ» نام داشت بنیاد نهاد و سیوپنج سال بیوفقه درس گفت و به سال ۲۷۰ ق. م در هفتاد و یک سالگی از جهان رخت بربست. اپیکور سیصد کتاب و رساله نوشته که تنها پارهای از آن به دست مارسیده است. سرچشمهی اصلی آشنایی با فلسفه اپیکور سه نامه از اوست در کتاب دهم دیوژن لائرس ، از میان نامه به هرودت (خلاصهای از فلسفه حیات این فیلسوف) و دیگری نام به منسه (خلاصهای از فلسفه اخلاق او) اهمیت اساسی دارند. افزون براین در کتاب دیژون لائرس گزینگویههای مهم اپیکورکه در میان پیروانش جایگاهی ویژه دارد، به جاماندهاست. نوشتههای اپیکور را پژوهشگری به نام اوزنر گرد آورد و به سال ۱۸۸۷ منتشر کرد. شعر بلند لوکرسیوس شاعر لاتینی به نام «درباب طبیعت» گزارش پرشکوهی است از فلسفهی اپیکور. اپیکور فلسفه را به سه بخش: قوانین، طبیعیات و اخلاقیات تقسیم میکرده است. فلسفه اخلاق اپیکور استوار بر پایههای حکمت طبیعی اوست. هدف اصلی اپیکور، آرامش روح آدمی و آزاد ساختناش از ترسها و نگرانیها است. از نظراین فیلسوف لذت و خوشی، نیکیمطلق است. از این رو شاید بتوان او را آموزگار فیلسوفان بعدی پیرو این مشرب در غرب و کسانی چون خیام نیشابوری و ابوالعلأمعری در شرق دانست.
|
|