نویسنده : یعسوب محسنی

می دانم که این داستان عجیب و غریبی است خودم هم درست متوجه آن نشدم و اگر هم شروع به نوشتن این داستان کردم به خاطر امید کمی بود که با تمام کردن آن تصویر واضح تری از داستان به دست بیاورم و یا باین امید تا خواننده ای که بیشتر از من با پیچیدگی های طبیعت آدم آشنایی دارد تعریفی را به من ارائه دهد که این داستان را برایم قابل فهم تر کند البته اولین چیزی که به ذهنم خطور کرد این است که نظریه ای درباره ی این داستان وجود دارد که در جایی نخوانده ام و کسی هم آن را به من گوشزد نکرده است.چند وقتی که شروع به نوشتن این داستان کردم خودم را توی کتابخانه های مختلف دیدم.تئوری های رنگ و وارنگی را ورق زدم ادعاهای مرارت بار را پشت سر گذاشتم کمی حسادت بردم بعد مدچار نوعی بیهودگی انگاری شدم.سرانجان تفاوت زیادی را بین آدمی و نویسنده پیدا کردم یک نویسنده ممکن است طعن آمیز،خشن و بی رحم باشد درحالی که یک آدم ممکن است خیلی مهربان و با حوصله باشد هرچند خیلی بی ربط بود من هیچ چیز به خصوصی در خواندن دوباره آن همه کتاب پیدا نکردم که بتواند در فهمیدن موضوعی که ذهنم را مشغول کرده است کمکی بکند اول از همه باید این موضوع را روشن کنک که این داستان من نیست.و من هیچ ارتباطی با این داستان نداشته ام یک روز عصر دقیقن بخواهم بگویم یک روز جمعه برادرم این قصه را برای من تعریف کرد کلمه ی خوبی برای این مسئله پیدا نکردم یعنی اگر بخواهم منظورم را بهتر برسانم به این شکل در می آید قصه ی اصلی این داستان را برای من هدیه داد بعد من نشستم خواندم و در تعجبی مثل خوردن یک خیار که خورده تا آخر نمیفهمد آن جچه که تووی شکمش می رود شیرین است یا ترش؟خوردن یک هم چنین چیزی مثل واژه ی انتظار می ماند...