نویسنده : داشیل همت

   ترجمه : سعید الیاسی‌بروجنی

از هتل که آمدیم بیرون، از مک کلامپ پرسیدم: «راجع بهشون چی فکر می کنی؟» «ممکنه دست ببرن توی صورت حساب ها، یا حتی یه مقدار ظرفای نقره را بردارن و برن سمت جنوب، اما من خیال نمی کنم قاتل باشن.» نظر من هم همین بود؛ اما به غیر از مردی که مرده بود، آنها تنها کسانی بودند که موقع شروع آتش سوزی آن جا بودند. باهم به دفتر کاریابی آلیس رفتیم و با مدیر آن حرف زدیم. به ما گفت که کونس ها روز دوم ژوئن برای پیداکردن کار به دفترش رفته بودند؛ و از خانم ادوارد کامرفورد، ساکن شماره ۴۵ محله وودمانسی تراس در سیاتل واشینگتن به عنوان معرف اسم برده بودند. خانم کامرفورد در پاسخ به استعلامی - که مدیر کاریابی همیشه در مورد متقاضیان از معرف ها درخواست می کرد - نوشته بود که کونس ها چند سال برایش کار می کردند و "از آنها رضایت کامل دارد." سیزدهم ژوئن تورنبورگ به دفتر کاریابی تلفن کرده و خواسته بود زن و مردی را به عنوان خدمتکار به خانه اش بفرستند، و آلیس دو زوج را که درخواست کار داده بودند به آن جا فرستاده بود. اما باوجود آنکه از نظر کاریابی آلیس، هر دو زوج از کونس ها موجه تر بودند، تورنبورگ هیچ کدام را نخواسته و سرانجام کونس ها را استخدام کرده بود. تمام این موارد قطعا موید آن بود که کونس ها با قصد قبلی وارد آن خانه نشده بودند، و فقط خوش شانس ترین آدم های این دنیا بودند - و البته هیچ کارآگاهی به شانس یا تصادف اعتقاد ندارد، مگر این که دلیلی بی چون وچرا برای آن داشته باشد. توی دفتر معاملات ملکی - نیونینگ اند وید - که تورنبورگ خانه را از آن جا خریده بود، به ما گفتند که او یازدهم ژوئن به آنها مراجعه کرده و گفته بود شنیده که آن خانه را برای فروش گذاشته اند و بعد از بازدید از خانه، قیمتش را پرسیده بود. صبح فردای آن روز معامله انجام شده و تورنبورگ چکی ۱۴۵۰۰ دلاری از بانک سیمنز سان فرانسیسکو پرداخته بود. خانه هم تقریبا مبله و با اسباب اثاثیه بوده.