مهدي اخوان لنگرودي (شاعر و نويسنده، ) 38 سال دوري از وطن را با خاطراتش سر مي كند و به قول خودش نشستن در كافه موزئوم كه پاتوق لنين، اشتفان تسوايك، تروتسكي، توماس مان، توماس برنارد، درفل، آلتنبرگ، تراكل و... بوده، برايش ياد آن روزهاي دهه چهل و پنجاه كافه نادري و كافه فيروز را زنده مي كند: براي شاعر و نويسنده يي كه «يك هفته با شاملو» و «زندگي و شعر نصرت رحماني» را در لابه لاي اين ديدارها در قبل و بعد از انقلاب در ايران و در اتريش نوشته، خاطراتش از نويسندگان لذتي است كه او آن را با «مژگان رودباراني» تقسيم مي كند.

در آغاز از مهاجرت از لنگرود به تهران مي گويد و اشتياق براي ديدار با شاعران معاصر آن زمان. نخستين حضور لنگرودي در كافه نادري همزمان با ديدار صالح وحدت شاعر است. و اينجاست كه لنگرودي يكي از شعرهايش را براي وحدت مي خواند. در كافه نادري نيز نخستين آشنايي لنگرودي با نصرت رحماني است: شاعر و همشهري شمالي اش. هر چند در پشت جلد كتاب نوشته شده: «از كافه نادري تا كافه فيروز برش هايي است از خاطرات و تصاويري كه مولف از حضور شاعران و نويسندگان به ياد دارد. نخستين كتاب روايت خاطرات دوران جواني مولف است در برخورد با اهالي شعر و داستان، در دهه هاي 40 و 50: خاطراتي كه عمدتا در كافه هاي معروف آن زمان يعني كافه نادري و كافه فيروز شكل گرفته است. در اين كتاب، به جاي آنكه آنها را از پشت كتاب هايشان ببينيم، سر ميز كافه در خلال بحث ها و گفت وگوها و در پرسه زني هاي شبانه شان با آنها همراه مي شويم. كساني همچون احمد شاملو، نصرت رحماني، فرخ تميمي، منوچهر آتشي، رضا براهني، جلال آل احمد، حميد مصدق، ابوالقاسم ايراني، خسرو گلسرخي و... » اما به نظر مي آيد حرف ها و خاطرات اخوان لنگرودي بيشتر دلنوشته يي است از يادهايي كه از آن زمان براي شاعر هنوز زنده است: هرچند بازآفريني اين خاطرات در قالبي كه شكل داستان را هم به خود گرفته، اما باز نتوانسته از مرز يك دلنوشته ملال آور، فراتر رود. اما با اين همه نوستالژي آن روزها و حضور زنده ادبيات در دهه هاي چهل و پنجاه با حضور نويسندگان و شاعران بزرگ در اين دو كافه، كه هنوز حسرت آن روزها براي نسل امروز باقي است، شايد ملال نوشته هاي لنگرودي را كمتر كند.