«در جنگل‌هاي سيبري» عنواني گول زننده نيست بلكه حاصل تجربه‌اي واقعي از زندگي نويسنده‌اي تنها در قلب جنگل‌ در سرزمين پوشيده از برف سيبري همزمان با فصل زمستان است. سيلون تسون ما را همراه خود به دل طبيعت سرد و يخ زده روسيه و به بياني دقيق‌تر كنار درياچه بايكال مي‌برد و به خواندن يافته‌هاي دروني و بيروني‌اش از زندگي آنجا فرا مي‌خواند. او در اين مكاشفه به مدت شش ماه تنهايي را در طبيعتي وحشي كنار افراد اندكي كه كيلومترها آن طرف‌تر از او در فضايي روستايي زندگي‌ مي‌كردند، تجربه كرد.

از همان ابتدا خواننده كتاب از خود مي‌پرسد دليل واقعي سيلون تسون براي اتخاذ اين تصميم و دست زدن به ماجرايي اين چنيني چه بود؟

نويسنده در صفحات آغازين از خستگي‌اش از جامعه مصرفي سخن مي‌گويد و به بيان چارچوب زندگي ملال آور زندگي اجتماعي در پاريس مي‌پردازد. قالبي كه رفته رفته فرد را از خود بيگانه مي‌سازد و به يك دگرديسي بازگشت‌ناپذير سوق مي‌دهد. با اين حال همين رخوت نفرت انگيز نقطه شروع ماجراي سيلون تسون مي‌شود و خواست عميق دروني‌اش را براي فرار شكل مي‌دهد اما اين تنهايي خودخواسته ماجراي اصلي نيست.

تسون دهه 90 ميلادي با دوچرخه به سفر دور دنيا رفته بود و همراه الكساندر پوسن جهانگرد فرانسوي رشته كوه هيماليا را با پاي پياده سپري كرده بود. او بار ديگر 3 هزار كيلومتر استپ‌هاي قزاقستان و ازبكستان را همراه عكاسي فرانسوي سوار بر اسب پيمود و پس از خواندن رمان «راهپيمايي بزرگ» نوشته اسلوومير راويز (1955) با پاي پياده مسير فرار راويز افسر سوار نظام ارتش لهستان در جنگ جهاني دوم را از اردوگاه‌هاي گولاگ در سيبري تا هندوستان دنبال كرد.

اما در حقيقت آنچه كتاب «در جنگل‌هاي سيبري» را خواندني كرده روايتي جذاب از ماجراهاي سختي است كه تسون در يادداشت‌هايش از تجربه تنهايي و زندگي در شرايط بغرنج به دست آورده بود. با آن‌كه 180 روز زندگي تكراري در سكوت سرد سيبري براي بیشتر انسان‌ها خالي از هر گونه گره‌اي داستاني است اما نويسنده جوان فرانسوي آن را به گونه‌اي بازگو كرده كه فروشي افزون بر 50 هزار نسخه‌ تنها طي چند ماه براي او رقم زده است.