نویسنده : کوجین کاراتانی

   ترجمه : مراد فرهادپور ،صالح نجفی   

کاراتانی متولد 1941، فیلسوف و منتقد ادبی و مارکس شناس شهیر ژاپنی است که با دریافت جایزۀ ادبی «گونزو» به شهرت رسید. کتاب حاضر ماهیت آکادمیک ندارد و در دو بخشِ تاملاتی دربارۀ کانت و تاملاتی دربارۀ مارکس و در هفت بخش کوچکتر: چرخش کانتی، معضلۀ حکم ترکیبی، دگرسنجی، جابه جایی و نقد، بحران سنتز (ترکیب)، شکل ارزش و ارزش اضافی، به سوی پاتک های دگرسنجانه نگاشته و تنظیم شده است.

گزیده ای از کتاب : 

مارکس جوان که به حلقۀ هگلی های جوان تعلق داشت به وارونه سازی ماتریالیستیِ ایدئالیسم هگلی وفادار بود. بر پایۀ نقد فویرباخ بر دین، خدا در حکمِ از خود بیگانه شدن ذات کلی (یا به تعبیری «وجودِ نوعی») آدمیان است و افراد بشر در مقام موجوداتی جسمانی باید ذات کلی خویش را بازیابند و بازپس گیرند. مارکس جوان اساسا بر این نقد متکی بود، الا اینکه این روایت از مفهوم «از خودبیگانگی» را به قلمروهای دولت و اقتصاد پولی تسری داد و آن را جا به جا ساخت. در این بستر است که مارکس می نویسد:
اساس انتقاد غیر دینی این است: انسان دین را می سازد، دین انسان را نمی سازد. دین همانا خودآگاهی و عزت نفس انسانی است که پیشاپیش خود را گم کرده است. لیکن انسان موجودی انتزاعی نیست که جایی بیرون از جهان سکنی گزیده است. انسان یعنی جهانِ انسان، دولت، جامعه. همین دولت و همین جامعه است که دین را به وجود می آورد، قسمی جهان آگاهیِ واژگون را، زیرا این دو جهانی واژگون اند.