(عشق مینوی و عشق زمینی و ...)

نویسنده : محیی‌الدین ابن‌عربی

پژوهش و ترجمه : قاسم میرآخوری 

نویسنده در این کتاب دیدگاه عشق خدا و انسان را پی‌ می‌گیرد .از دید او عشق در همه‌ی پدیده‌های جهان روان است و آنها را به یکدیگر پیوند می‌دهد . عشق نمایانگر سرشت و گوهر خداست .انسان به خدا عشق می‌ورزد زیرا خدا زیباست و خدا نیز به هستی خویش عشق دارد ،چون هستی خدا نیز زیباست . 
او درباره‌ی زن می‌گوید : زن تابش پرمایه و رسای خداست و بر این باور است که زنان نیمه‌ی مردان‌اند و انسان بودن چون گوهر فراگیری است که زن و مرد را در برگرفته است ،از این رو مردان بر زنان در انسان بودن هیچ‌گونه برتری ندارند .