علي‌ باباچاهي‌ شاعري‌ است‌ كه‌  همچنان‌ تجربه‌ مي‌كند و يكي‌ از وجوه‌ متمايز او با هم‌ نسلانش‌ همين‌ تجربه‌گري‌ است. كتاب‌ گزينه‌ي‌ اشعار باباچاهي‌ كه‌ مجموعه‌اي‌ از سيزده‌ دفتر شعر و هفت‌ شعر است، نشان‌ دهنده‌ي‌ روحيه‌ي‌ تجربه‌گرايي‌ باباچاهي‌ در شعر است.

كتاب‌ گزينه‌ي‌ اشعار علي‌ باباچاهي‌ با پيشگفتاري‌ آغاز مي‌شود كه‌ در واقع‌ خود زندگينامه‌ي‌ كوتاه‌ شاعر است. باباچاهي‌ در اين‌ صفحات‌ سعي‌ كرده‌ شمايي‌ از زندگي‌ خود از كودكي‌ تا بزرگسالي‌ را ارايه‌ دهد. شعر امروز و همچنين‌ شعر دهه‌هاي‌ چهل‌ و پنجاه‌ و نسبت‌ اينها با يكديگر بخش‌ ديگري‌ از مسايلي‌ است‌ كه‌ باباچاهي‌ به‌ آنها پرداخته‌ است. او درباره‌ي‌ شعر امروز مي‌نويسد: “شعر معاصر از من‌ سالاري‌ كه‌ همان‌ روايت‌ خطي‌ داناي‌ كل‌ باشد، فاصله‌گيري‌ كرده‌ اما در جاهايي‌ كه‌ مدعي‌ متفاوت‌ نويسي‌ و تكثرگرايي‌ و مقولاتي‌ از اين‌ دست‌ است‌ از فن‌ سالاري‌ درآورده‌ است.” در بخش‌ ديگري‌ از پيشگفتار، باباچاهي‌ به‌ صورت‌ بندي‌ خود از شعر معاصر ايران‌ مي‌پردازد و درباره‌ي‌ شعر پسانيمايي‌ حرف‌ مي‌زند.

اولين‌ كتابي‌ كه‌ از باباچاهي‌ در دهه‌ي‌ هفتاد منتشر شد مجموعه‌ شعر “نم‌ نم‌ بارانم” بود. اما شعرهاي‌ كتاب‌ “منزل‌هاي‌ دريا بي‌نشان‌ است” گويا قبل‌ از شعرهاي‌ “نم‌ نم‌ بارانم” نوشته‌ شده‌ اما با تاخير منتشر شده‌اند. تغيير درك‌ شاعر از نقش‌ زبان‌ در شعر در اين‌ آثار مشهود است.

شعری از کتاب :

در ته‌ فنجان‌ تو / حل‌ مي‌شود / با قاشق‌ لجوج‌ چايخوري‌ / پس‌ با خيال‌ راحت‌ / شب‌ در خيال‌هاي‌ مه‌ آلود / چرخي‌ بزن‌ / و روز / در چترهاي‌ خيس‌ / و آن‌ اتفاق‌ ساده‌ كه‌ چيزي‌ ست‌ / چيزي‌ كه‌ ما نمي‌شنويم‌ /…