نویسنده : دیوید ویلیامز 

   ترجمه : نوگل رازقی

آیا تا به حال با افراد بی خانمان مواجه شده اید، وقتی چنین کسانی را می بینید چه احساسی به شما دست می دهد و چطور با آن ها برخورد می کنید؟

کلوئه شخصیت دوست داشتنی داستان درست در چنین موقعیتی قرار می گیرد، او از اوضاع خانوادگی خوبی برخوردار است و وقتی هر روز در راه مدرسه پیرمرد بی خانمانی را می بیند تصمیم می گیرد به او نزدیک شود و از سر از رازش در آورد. این ارتباط برای هر دوی آن ها اتفاقات جالبی را رقم می زند و کلوئه را به بلوغ فکری می رساند. آقای بوگندو نشان می دهد که گاهی لازم است از دنیای خودمان بیرون بیاییم و به دیگران توجه کنیم، این داستان افراد بی خانمان را به عنوان اعضایی از جامعه به تصویر می کشد که روزگاری مثل بقیه مردم زندگی می کردند اما اوضاع نابسامان جامعه آن ها را به زندگی در خیابان ها مجبور کرده است.

گزیده ای از کتاب :

کلوئه همان طور که روی تختش دراز کشیده بود، با خودش گفت: “نکنه این اتفاق ها همه ش تو خواب بوده؟” او در حالتی میان خواب و بیداری سرگردان بود. حالتی که انگار همین لحظه از خواب بیدار شده ای و رویایی که شب قبل دیده ای به یادت مانده است. ساعت 4:48 صبح بود و کلوئه کم کم داشت به این فکر می افتاد که شاید اصلا آقای بوگندویی در عالم واقعیت وجود ندارد.

او به قدری در این باره کنجکاو بود که دیگر نمی توانست بیش از این با خودش کلنجار برود. از اتاقش خارج شد و از پله ها پایین رفت، سپس پاورچین پاورچین از روی چمن های خیس باغچه رد شد تا به در انبار رسید. پیش از آنکه وارد شود، اندکی مکث کرد. انگار از رو به رو شدن با واقعیت می ترسید.

آقای بوگندو گفت: “آه، تویی! من خیلی گرسنمه. اگه می شه تخم مرغ آب پز برام بیار، البته اگه زحمتی نیست. فقط وسطش یه کم شل باشه. سوسیس، قارچ، گوجه فرنگی کبابی، سوسیس، لوبیای پخته، نون و کره و سس قهوه ای هم کنارش بذار. خواهشا سوسیس فراموش نشه. یه قوری چای انگلیسی و یک لیوان آب پرتقالم می خوام. خیلی ازت ممنونم.”

کلوئه خواب نمی دید بلکه تمام این چیزها واقعیت محض بود اما رفته رفته داشت به این نتیجه می رسید که ای کاش تمام این ها رویایی بیش نباشد. چون واقعیتی که می دید به مراتب وحشتناک تر از کابوس بود.