نویسنده : کورش اسدی

گنبد کبود را باید حاصل 12 سال سکوت کورش اسدی دانست که بار نخست در سال 1394 با 8 داستان کوتاه منتشر شد. همگی این داستان‌ها در دهه هشتاد نوشته شده‌اند و نشان از اوج خلاقیت نویسنده در سبک و سیاق منحصر به فرد خودش را دارد. داستان‌های این مجموعه شاید مدرن‌ترین آثار کورش اسدی به شمار بیایند که نگاهی ازلی و ابدی به موقعیت‌های ایجاد شده دارند. این داستان‌ها، وضعیتی از روزگار نویسنده‌اش به دست می‌دهند که در آن انسان در عین زندگی در دوره‌ی مدرن، بازگشتی به خوی بدوی و وحشی خود خواهد داشت و بدین ترتیب نوعی حیوان بودگی و مسخ جامعه انسانی را به نمایش می‌گذارند. اسدی در داستان‌هایش با بی‌اعتنایی و خونسردی آدم‌ها را در موقعیت‌ها و وضعیت‌های خاصی قرار می‌دهد که سبب می‌شود، به تدریج با افشای اطلاعاتی که به کندی در طول روایت داده می‌شود، درون خویش را افشا کنند. از این جنبه می‌توان داستان‌های او را حاصل توصیف درونی انسان معاصر در شرایط امروز ما تصور کرد. نویسنده بیش از هر وقت دیگر در داستان‌های این مجموعه به مکاشفه در جهان می‌نشیند. داشت خوابشان می‌برد که صدایی شنیدند. با چشم‌های خمار پر خواب چرخیدند سمت در. سایه‌ی روشنی در را می‌شکست. بعد، آجر پس رفت و دستی سنگ گرد هفت رنگ را نشاند جلوشان. هم را در آغوش گرفتند و حیران به روشنی جهان نگاه کردند. یکی دو دانه برف دم در نشست و زود آب شد. آجر برگشت و سرما و همه‌چیز پشت در ماند. بلند شدند. رفتند پهلوی سنگ. نگاهش کردند. به هم نگاه کردند. رفتند جلوتر بویش کردند. سنگ بر حلقه‌ای می‌درخشید. پریدند این‌ور، پریدند آن‌ور سنگ. از توی حلقه رد شدند. هلش دادند سمت دندان. بهش تکیه دادند. خسته بودند... .