نویسنده : مصطفی اسلامیه

دیگر من مانده بودم در برهوتی از بی‌نوایی و بی‌آوایی که از هیچ گوشه‌ای صدای موسیقی به گوشم نمی‌رسید، نه از رادیو، نه از تلویزیون. همه‌ی کافه‌ها و کاباره‌ها تعطیل شده بودند و سالن‌ها و تالار‌های کنسرت بسته و در سکوت مانده بودند. در لاله‌زار تئاتر پارس و تئاتر دهقان رو به ویرانی بودند و جامعه‌ی باربرد به صورت پاساژ ابوالفضل در آمده بود که در آن تلفن و لامپ و پریز برق می‌فروختند. حتا فروشگاه‌هایی که هر آهنگی در آن‌ها پیدا می‌شد چیزهای دیگری شده بودند، مثل فروشگاه‌های زیبای بتهوون که زمانی هم جدیدترین اجراهای موسیقی کلاسیک را داشت و هم آهنگ‌های تازه‌ی گروه‌های پاپ را، هم صفحات آوازخوان‌ها ونوازندگان موسیقی سنتی را داشت، هم ترانه‌های روز و تصنیف‌های لاله‌زاری و کوچه‌بازی را، و حالا جایی شده بود که در آن فقط می‌شد چلو کباب خورد.