"مجموعه حاضر، حاوی شعرهایی در قالب نو با مضمون‌های احساسی و فلسفی است. برخی از عنوان‌های شعرهای این مجموعه عبارت‌اند از: هستی بهانه‌ای‌ست؛ گزارش جنگ؛ زندگانی خوش و كوتاه؛ آگهی كنسرت خزانی؛ ریشخند؛ دست‌های سوخته؛ بازمانده روز؛ با ون‌گوگ؛ بی‌بادبان و پارو؛ تماشایی؛ محیط زیست؛ با امید و ابریشم؛ دعایی برای گل؛ آخرین برگ؛ خاكستری؛ زمان مهربان نیست؛ در زیر بال آبی پرواز و به یك رنگ."

در این دفتر 86 قطعه شعر نو درباره موضوعات اجتماعی، عاطفی و دغدغه‌های شخصی شاعر که منتخبی از سروده‌های سال‌های 1377 تا 1389 هستند گنجانده شده اند.

قطعه شعری از این مجموعه با عنوان «باور کن!»:
«می‌خواهی این حقیقت شیرین را
باور کن
یا باور نکن:
شیرینی حقیقت وقتی‌ست که آن‌را باور کنی،
حتی اگر،
به کام تو زهر است
باور کن!»

میمنت میرصادقی(ذوالقدر) با تخلص آزاده متولد 1316 ، استان فارس است و تحصیلات ابتدایی و متوسطه‌اش را در شیراز به پایان رسانید.

از دانشگاه تهران مدرک کارشناسی‌اش را در رشته زبان و ادبیات فارسی اخذ کرد. مدتی به کار آموزگاری و تدریس پرداخت اما بعد به کتابخانه دانشسرای عالی تهران منتقل و در سال 1358 بازنشسته شد.

«بیداری جویباران»(1347)، «با آب‌ها و آیینه‌ها(1356) و «جان‌های آفتاب»(1371) از جمله مجموعه شعرهای او هستند. وی همچنین تدوین «تا صبحدمان»(برگزیده آثار شاعران معاصر) و «واژنامه هنر شاعری» را برعهده داشته است.