نویسنده : شرویندخت ایازی

غزال، آهوی باغ زعفرانیه با زبانی مُفخم، نزدیک به زبان فارسی نویسان دوران قاجار به رشته ی تحریر درآمده است. این داستان عاشقانه و جذاب علیرغم زبان متفاوت و حتی شگردهای قصه نویسی متفاوت، تقدیم آن دسته از دوستان و دوستداران روشنگران می کنم که چون ما دغدغه ی گویش های ایرانیان در دوران های مختلف و حتی زمان های اشغال این سرزمین به دست دشمنان را دارند. و اینکه از چه رو عالمان، متفکران و دانشمندان ما آثار بزرگ خود را با زبان فاتحان اشغالگر به رشته تحریر درآورده اند، همزمان سعدی و حافظ آثار خود را با زبان مردم خلق کرده اند و مولانا در سرزمین ترک زبانان اثر باشکوه خود؛ دیوان شمن را به مردم ایران تقدیم کرده است.