«گل باران هزار روزه» شانزدهمین مجموعه شعر باباچاهی‌ و در برگیرنده 70 قطعه شعر است که از پاییز 1388 تا پاییز 1389 سروده شده‌اند.

اغلب این اشعار از زبانی طنزگونه برخوردار هستند و به موضوعات کلی دنیای امروز اختصاص یافته‌اند. البته شاعر در این مجموعه نگاهی به مسایل عاطفی و شخصی نیز داشته‌ است.

در ابتدای این مجموعه دو گفت‌و‌گو با عنوان کلی «شعر و ادبیات، فلسفه، فیزیک، خنده و فراموشی» که به ترتیب از سوی علی سطرتی‌قلعه و علی گل‌بیانی و در سال 1389 با باباچاهی انجام شده‌اند، آمده است. این دو مصاحبه نگاه باباچاهی به شعر معاصر و کلیدهای شعر او را نشان می‌دهند.

«این هم از غروب»، «ضد هیچ»، «چه دیالوگ‌هایی!»، «من حدس می‌زنم»، «بازسازی»، «دور/ خیلی دور»، «این تداعی‌ها»، «عجیب که نیست»، «به همین معنا»، «احتیاط کامل» و «ده سال گذشت:» عنوان برخی از شعرهای این مجموعه هستند.