نویسنده : محمود ابراهیمی

 نفس جاده گرفتم شبی از شب‌هایم آمدم، کس نشنیده است صدای پایم گرچه دیوار به دیوار عقاب آمده‌ام بال و پر بسته به باغ لب تو می‌آیم باورم نیست که کس نیست میان من و تو وای اگر کوچه‌ی بن بست کند رسوایم تا که دریای دلم موج نریزد در خویش بر در دل زده‌ام خیمه، تو را می‌‌پایم آسمانم همه ابری است در اندوه سکوت بی‌صدا با دل خود حلقه به در می‌سایم باز کن در که ز بی‌مهری تو می‌ترسم بشکند جاده و از ره نرسد فردایم .